Bir insan tanıdım olduğundan farklı yaşayıp, kendini lanse eden..
Kimsenin bilmediğini sanıp , herkesin fark ettiğini görmezden gelip şuursuzca yaşıyor..
Ve o en kusursuz görünme yeteneğine haiz olduğunu sanma hissiyatını maske üstünde var ederken ,içindeki yalanlarla her gece hesaplaşıyor.
Bilinmediğini sanıp, görmek istemeyeni ezip, kırıp, kandırıp geçerken, vebal-i vicdan muhakemesinde ebedi sanıklıkla mahkum ediliyor.
Onsuz mukaddes kalan birine doğabilecek kudret ise, buğday filizi gibi her güneş okşamasında daha sağlam belirginleşiyor.
Neden ,nasıl, niye sorusuna cevap arayan fütursuz şahsiyet, ansızın mahkumiyetinin bedelini anlayıp boynunu eğdiğinde,
Hatalar pervasızca işlenmiş, pişmanlık diz boyu, bakar geçmişten geleceğe umutla bir ırak öte huzura...
Ulaşımın pervasız, gündüzün gece olduğu mesafede ,bir daha tekrar etmeyerek yaşaması dileğiyle el sallanır kendisine ama.
Sallanan el, ruhunun bir tarafina felc, kalbine izdirap saplasada, ogrenir doğruyu ve hatalardan vazgecemeden yaşar arsizca.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder